Nieuw

Gelukkig nieuwjaar!

Een nieuw jaar met nieuwe kansen en uitdagingen! Dat kun je wel zeggen, want dit is alweer mijn laatste verslag uit Nepal. Ik ga hier nu niet te lang bij stil staan, dat heb ik al op facebook gedaan in mijn "oudejaarsconference a la Loesje" zoals Rob het noemde. Ik ga wel vertellen wat ik de laatste tijd gedaan heb en hoe het voelt om een land als Nepal achter te laten nadat ik er in 2,5 maand een leven opgebouwd heb..

Mijn laatste verslag eindigde met de picknick van de school. We gingen met de bus naar een park dichtbij Kathmandu. Daar hebben we vooral van het weer genoten, spelletjes gespeeld, gedanst en eten gekookt en gegeten. Dat was super gezellig, maar ook de eerste dag dat ik het koud had! Want sinds Rob weg is, is de winter (hier wel) begonnen. Dat betekent 's nachts vorst aan de grond en overdag de warme zon zien te combineren met de koude schaduw. Lastiger dan je denkt!
Sinds de picknick is mijn school ook begonnen met het slopen van lokalen die toch niet meer in gebruik waren uit veiligheidsoverwegingen door de aardbeving. Je herkent het niet meer terug nu er 3 lokalen weg zijn. Ook is de grote mangoboom gekapt omdat die van binnenuit aan het wegrotten was. Deze dingen maken nu plaats voor nieuwe, aardbevingsbestendige lokalen. Ik ben erg benieuwd hoe lang dat gaat duren, zeker omdat er ook nog steeds een brandstofcrisis heerst.

Ook heb ik de laatste weken nog even een boel trainingen gegeven! Eentje was heel erg afgelegen. Eigenlijk was er het plan om daar 3 dagen te blijven, maar door de kou in combinatie met het feit dat er nog maar 1 huis overeind stond (en de rest dus in tinnen shelters leeft, wat ook heel heftig en indrukwekkend was om te zien) hebben we besloten er niet te overnachten. Dat betekende dat we heel vroeg op moesten staan en warme kleding aan moesten trekken! Met 5 lagen kleding en een hele hoop materialen zijn we met 4 man op 2 motoren vertrokken. We deden ruim 1,5u over hemelsbreed zo'n 15km, waarvan minstens driekwart onverhard was. Het laatste stuk was ook nog eens steil omhoog en omlaag. Ik was dan ook blij toen ik van de motor af kon stappen en heb nog dagen spierpijn gehad! We hebben de hele dag besteed aan het trainen in het geven van interactieve lessen. Hierbij heb ik mijn kennis en ervaring van coöperatieve werkvormen aangeboden. Na ruim twee uur, waarbij ik noodgedwongen wat theorie overgeslagen heb, wilden ze eigenlijk nog meer weten! Een dik compliment dus dat de stof ze boeide, ze zeiden ook nog dat mijn manier hen snel en helder liet zien hoe ze iets konden gebruiken. Nog wat extra veren in mijn kont, ondanks de taalbarrière die soms in de weg zat!

Daarna kwam kerstmis al snel dichterbij, wat we ook op school gevierd hebben. Veel leerlingen zijn christelijk, maar het was nog nooit eerder op school gevierd. Daarom kreeg ik als vrome christen de taak er iets van te maken. De kinderen hebben in de middag per klas een boom op papier gemaakt en daar versieringen voor gemaakt om erin te plakken. Iedereen was lekker gedreven en enthousiast. Ook was het heel leuk om te zien hoe ze samenwerkten. Dat doen ze niet zo vaak omdat de lessen vooral nog gedoceerd worden. Aan het eind van de middag hebben we het eindresultaat opgehangen en hebben een paar leerlingen nog wat kerk kerstliederen gezongen die ik nog nooit gehoord had. Volgens mij heeft iedereen wel van de middag genoten, dus mijn doel is bereikt :).
Verder heb ik hier eigenlijk gewoon geen kerst gevierd. Op het moment zelf vond ik dat helemaal niet leuk! Maar ik heb er ook weer van geleerd wat de waarde van kerst is. Voorheen had ik er maar weinig mee, maar nu ik weet hoe het is als het er totaal niet is, waardeer ik het wel weer.

Kort daarna kwamen de voorbereidingen alweer voor de nieuwjaarsviering voor alle sponsorkinderen. De allerkleinsten hebben kleurplaten ingekleurd, de klassen 3-7 hebben onder mijn begeleiding maskers gemaakt en de oudsten hebben een case study gemaakt. Van dat laatste heb ik eerlijk gezegd nog steeds geen idee wat ze precies gedaan hebben, maar ze hebben zich tenminste vermaakt. Daarna kregen de kinderen een pakketje met wat ze nodig hebben voor deze helft van het schooljaar. Ik kreeg de eer om deze uit te delen en sta dus zo'n 150x de geweldige vrijwilliger uit te hangen op de foto. Het was wel heel leuk om een keer ervaren te hebben.

Donderdag en vrijdag hebben we een andere training verzorgd voor van elke school een leraar. Elke school heeft een laptop gekregen en wordt ook volgende week nog getraind in het gebruik ervan. Ik heb een spoedcursus powerpoint verzorgd en vandaag mochten ze hun huiswerk (een presentatie van ten minste 10 slides) presenteren, waarbij ook gelet werd op de presentatieskills. Het was een leuke groep en er heerste een gezellige maar ook enthousiaste en productieve sfeer. Ik ben heel benieuwd hoe ze er aan het eind van de serie lessen uit komen!

Gisteren hebben we wel oudjaar gevierd met de boardmembers van de stichting. We hebben eten gekookt en ik heb geleerd dat het pijn doet als je in je oog wrijft nadat je pepers gesneden hebt. Het duurde maar tot ca 22.00, maar het was wel erg gezellig en melig, mede dankzij de ela (rijstwijn) en ladies wine (witte wijn).
Die nacht ben ik nog wakker geskyped om oudjaar met de vriendengroep te vieren, maar het was een beetje te rommelig om goed te werken, dus heb ik lekker verder geslapen.

Vandaag had ik ook nog mijn laatste bijeenkomst op mijn school (waar ik deze week geen les gaf omdat het toetsweek was). Toen ik er aan kwam was er eerst nog een kleinzoon van de oprichter van de school om alle kinderen een trui te geven. Fantastisch om te zien hoe blij de kinderen met zoiets relatief eenvoudigs zijn! Al kunnen veel het ook goed gebruiken! Een van de kleinsten deed dr jas uit om de trui aan te doen en bleek er helemaal niks onder te hebben! Dat terwijl ik zelf al de deur niet uit ga met minstens twee lagen.
Daarna werd ik nog lekker in het zonnetje gezet met een bloemenketting, tikka, sjaal en certificaat. Fijn dat je inzet zo gewaardeerd wordt! Van de bijeenkomst kwam weinig meer terecht, maar we hebben nog gezellig een laatste keer gekletst. Toen het tijd was om te gaan moest Didi (letterlijk: zuster, oftewel de vrouwelijke conciërge/kokkin) zelfs tegen haar tranen vechten! Ik denk dat het afscheid van mijn familie morgen plaatsvindt, maar dan heb ik geen tijd meer om mijn verslag te typen omdat ik naar het vliegveld moet.

Het is wel heel erg gek om zo ineens weg te gaan. Ik heb hier inmiddels toch ook een leven opgebouwd en een band met veel mensen. Sommige van mijn leerlingen zou ik het liefst mee naar huis nemen, maar dat gaat helaas niet! Ook de familie voelt zo vertrouwd dat het morgen echt wel moeilijk gaat zijn om doei te zeggen. Toen Jeroen(die in Nederland vrijwel alles regelt voor de stichting) me voor vertrek vertelde over de ervaring dat je straks twee levens hebt, 1 thuis en 1 in Nepal, nam ik dat met een korreltje zout. Ik zou er immers toch maar 2,5 maand zijn en het daarna veel te druk hebben met backpacken en thuiskomen. Toch snap ik nu al helemaal wat hij bedoelde en hij heeft verdomd nog gelijk ook! Nu is dat vooral heel dubbel en een beetje verdrietig door het afscheid, maar ik denk dat het zich wel vormt dat het in mijn leven past. Want ja, deze twee maanden hebben mij voor de rest van mijn leven gevormd en ik denk dat dit nooit uit mijn hart zal verdwijnen!