Festival time

Hoi lieve allemaal!
Daar is weer een verslag van mij. Ik merk dat mijn tijdsgevoel aardig in de war is en ik alweer half vergeten ben wat ik aan het begin van de week meegemaakt heb. Ik ben hier nu tien dagen en zo voelt het ook maar eigenlijk ook weer niet. Je maakt hier zo veel mee en ik heb natuurlijk toch ook even moeten wennen waardoor de tijd vliegt maar het allemaal nog steeds wat irrealistisch is. Ik merk ook dat ik geen idee meer heb op welke dag ik wat nu heb gedaan. Gelukkig zijn mijn foto's ook voor mij een geheugensteuntje.
De eerste dag na mijn laatste verslag was de laatste werkdag voordat alles dicht zou gaan voor het dashain festival. We zijn 's ochtends nog naar het kantoor gegaan en daar werd ik officieel welkom geheten bij Bungamati foundation Nepal en kreeg ik een sjaal met hun logo en een t-shirt. Daarna hadden we een soort vergadering waarin ik kennis maakte met mijn nieuwe collega's. Er werd uitgelegd wat er allemaal speelde en welke rol ik daarin kan gaan spelen. Hier ga ik later nog dieper op in, omdat ik vind dat dat een eigen verslag verdient. Aan het eind van de ochtend moest iedereen ondertekenen dat zij niet zouden werken tijdens het festival en is de deur van het kantoor op slot gedraaid. Daarna zijn we gelijk het dorp in gegaan want het gebeuren met die kar (uit mijn vorige verslag) zou afgesloten worden en de prime minister kwam hierbij langs. Als ik heel eerlijk ben, weet ik niet eens precies wat het inhield. Ze hebben zo veel rituelen en goden dat ik daar de weg een beetje in kwijt ben. Iedereen kwam hier op af, wat betekende dat er een constante stroom mensen naar het plein liep. Wij stonden gelukkig achteraan, gewoon langs de weg. Uiteindelijk was de prime minister er om een offer te brengen. Daarna ging ie weer en stroomde het plein weer leeg. Daarna was er nog een ritueel met vuur wat op de kar af kwam, maar toen gingen wij alweer naar huis.
De volgende dag (denk ik) ging ik samen met Sukha en Sushmita naar de Monkey temple in Kathmandu. Normaliter zouden ze hiervoor de taxi nemen, maar die was te duur door de benzinetekorten. Daarom gingen we met de bus die bovenaan de heuvel vertrok. Die bus zat overvol, dus moesten we staan. De mensen hier zijn niet zo groot, dus voor hen was dat niet zo'n probleem, maar voor mij betekende dat dat ik de hele rit met een kromme nek in een heel krap zweterig busje mocht zitten. Uiteraard was dit ook wel een ervaring om nooit te vergeten. We kwamen aan bij de tempel waar we rondgelopen en gekeken hebben. Wauw, dat was zo indrukwekkend en mooi! Ontzettend veel tempeltjes en stupas, er liepen wilde apen rond en op de achtergrond klonk een mantra. Mijn foto's geven een beeld, maar de ervaring is nog 10 keer mooier en intenser. Helaas is ook hier de aardbeving niet onopgemerkt gebleven, heel veel tempels waren ingestort of stonden alleen nog maar overeind dankzij de stutbalken die eromheen gezet zijn. Daarna zijn we nog even door het poepdrukke centrum van Kathmandu gelopen, om daarna weer doodop naar huis te gaan.
De volgende dag was er niks speciaals overdag, behalve dat ik langs het ziekenhuis mocht voor een serie rabiës vaccinaties. De avond ervoor vond Kali, de hond het namelijk niet zo leuk dat ik er bij was en besloot aan mijn broekspijp te gaan hangen. De broek was nog heel, maar ik had er toch een schram aan overgehouden. En aangezien je ècht geen rabiës wilt krijgen, nemen we maar het zekere voor het onzekere.
De dag erna stonden we heeeel vroeg op om offers te gaan brengen naar de goden. Voor elke god is er een tempel, waar iedereen een bordje gevuld met rijst, bloemen, wierook en meer bracht om de betreffende god te eren. Iedereen gaat langs bij familie en krijgt een tikka op zijn voorhoofd. Dit is ook een soort van zegening. 's Nachts was het hoogtepunt van het dashain festival. daarom gingen we vroeg naar bed, om om 23.00 weer op te staan, al heb ik eerlijk gezegd niet geslapen toen. Dit feest bestond eigenlijk uit drie onderdelen: de horsegod, de monkeygod en het dragen van twee andere goden. De horsegod werd geroepen door de muziek en ging dansend door de straten, waar mensen hem offers gaven om hun huis te beschermen. Je moest wel oppassen, want deze god kon alle kanten op gaan, ook al stond je in de weg. De monkeygod zat in het begin nog te slapen, maar tijdens de finale werd er een bamboestengel rechtop gezet waar hij dan in klom. De twee andere goden waren van hout en werden op een soort altaar door de straten gedragen. Ook hier kwamen mensen weer offers brengen om hun huis te beschermen. Deze altaren schijnen nogal zwaar te zijn, daarom krijgen de dragers af en toe een scheut rijstwijn om de pijn in de schouders te verzachten. Midden in de nacht betekende dit vooral dat een meute stomdronken jongeren met die altaren door de straten dansten, wat stiekem enorm komisch was.
Aan het eind kwamen alle goden bij elkaar waar eerst de tempel stond. Zij dansten rondjes om de tempel en over een kampvuur. Er wordt gezegd dat de goden hen beschermen, waardoor ze geen vlam vatten. Ook kwamen ze af en toe voor de (nood)tempel waar weer n andere god in zat. De bamboe van de monkeygod werd steeds verplaatst waardoor ook deze rond de tempel ging. Uiteindelijk werden de houten goden terug in hun tempel gezet, verdween de horsegod en stierf de monkeygod, welke over een jaar pas weer tot leven komt. Al met al was het een hele ervaring zo in het donker en met de enigszins hypnotiserende muziek. Zeker als je je dan bedenkt dat je een van de enkele westerse mensen/toeristen bent die dit ooit mee heeft mogen maken!
De dag erna werd dit nog eens dunnetjes overgedaan, maar dan zonder monkeygod (die was immers dood), met minder alcohol en met meer toeristen. Ook nu was het nog heel speciaal om te zien, maar minder betoverend dan 's nachts. Ook jammer om te zien dat de toeristen dan de goden voorbij lopen en negeren, maar wel een puik kiekje nemen van het percussie groepje wat het gebeuren begeleidt. Ik weet niet of ik het zelf zonder m'n familie wel zou hebben geweten, maar toch jammer.
Gisteren is de familie van Sangita komen eten en vandaag gaan wij daar eten. En dan zitten de vrije dagen er alweer op. Morgen gaan we aan het werk en vanaf overmorgen kan ik op bezoek gaan bij de scholen. Ik ben super benieuwd naar wat me te wachten staat en zal jullie op de hoogte houden!
Namaste