Reunited and it feels so good

Hoi allemaal!
Bovenstaande zin (de titel dus, niet hoi allemaal!) heeft iemand ooit geschreven als reactie op een foto van toen ik Rob op ging zoeken in Zuid Afrika en vond ik zo treffend dat ik m graag opnieuw gebruik voor nu.

Zoals jullie weten, is Rob twee weken geleden aangekomen om mij een bezoekje te brengen. Zaterdag ging ik hem via het openbaar vervoer ophalen op het vliegveld. Ik mocht binnen op hem wachten, wat een behoorlijke privilege is. Naast mij was er één ander blank meisje en verder stonden er heeeel veel Nepalezen achter het raam te wachten. Die avond zijn we met mijn Nepalese familie en Femke en Vivian (twee vrijwilligers van teachers4teachers) uit eten geweest in Patan wat erg gezellig was. Van tevoren vertelde Sukha mij dat ie heel graag aan Rob wilde vragen of ie me ten huwelijk wilde vragen, maar hij heeft zich de hele twee weken keurig ingehouden.

Op zondag hebben we wat door Thamel gewandeld en smiddags is Rob naar een bedrijf gegaan voor zijn werk. Had ik mooi nog even de tijd om mijn verslag bij te werken, want daar was ik helemaal niet aan toe gekomen.

Maandag vlogen we in de middag naar Pokhara en hebben we ter plekke een hotel gezocht, omdat je dan lekker af kan dingen. Pokhara is een prachtig plaatsje aan het meer en normaliter erg toeristisch. Nu is het maar matig door de aardbeving en de brandstofcrisis. Heel bizar om te zien hoe leeg zo'n stad dan is terwijl het gebouwd is voor super veel toeristen. Veel hotels waren nog maar net geopend of in aanbouw en je zag echt dat veel mensen er daar onder lijden.

Dinsdag hebben we vooral besteed aan het plannen van de rest van de week, maar omdat we daarnaast nog wel iets gedaan wilden hebben zijn we naar Seeing Hands gegaan. Dat is een bedrijf waar blinde Nepalezen opgeleid zijn als masseur. Het schijnt zo te zijn dat het heel anders(beter) is dan normaal doordat ze alles op gevoel moeten doen. Ik heb zelf alleen geen vergelijkingsmateriaal, maar het was wel fijn.

Woensdag zijn we met een bootje naar de andere kant van het meer gevaren om daar omhoog te klimmen naar de peace stupa. Heel mooi en indrukwekkend en ook het uitzicht was fantastisch. daarna zijn we aan de andere kant omlaag gelopen om een Tibetaans vluchtelingenkamp te bezoeken. Vooral de foto's van vroeger en het verhaal erachter waren mooi om te zien.

Van donderdag tot en met zaterdag hebben we een trekking gedaan naar Panchase. De trekking was erg gaaf met mooie uitzichten. Ook onze gids was erg tof. Hij had het altijd koud en was een kei in slechte grapjes (don't worry, you will get chicken curry). Daarnaast had hij een talent voor fotografie en kreeg ie het voor elkaar om de meest in scène gezette foto's nog natuurlijk te laten lijken. Soms waren de klimmen en dalingen wel heftig, maar ik ben trots dat ik m uitgelopen heb zonder al te grote knieblessures.

Zondag zijn we gaan parahawken. Dit was een dag waarop we 's ochtends bezig geweest zijn met valkenieren wat erg vet was. 's Middags gingen we paragliden en ging er een roofvogel mee. Het idee is dan dat de vogel je naar stukken met goede thermiek leidt en je ondertussen de vogel op je hand laat landen om te voeren. Ook dit was erg gaaf!
Maandag zijn we weer terug naar Kathmandu gevlogen en hebben we Bungamati bezocht waar we ook zijn gebleven. Daar hebben we dinsdag mijn schooltje bezocht en zijn we met de local bus naar Patan gegaan om voor een paar dagen mountainbikes te huren. Terwijl we terug fietsten zijn we uiteraard gestopt om een taart te kopen. Het was immers Robs verjaardag. Terug in Bungamati heb ik Rob rondgeleid en zijn kadootje gegeven. Die avond hebben we zijn verjaardag lekker Nepalees gevierd met offers voor de goden en taart op zijn gezicht.

Woensdag zijn we naar Swayambhunath (Monkey Temple) gefietst. Daarna hebben we Kathmandu doorkruist naar Pashputinath en Bouddhanath. de eerste en laatste zijn boeddhistische tempels. Pashputinath is de plaats waar de mensen gecremeerd worden. Heel gek om te zien, ook omdat je ziet dat het mensen zijn die in het openbaar verbrand worden. Uiteindelijk zijn we met kontpijn terug gefietst, we hadden er immers een kleine 40km op zitten.

Donderdag hebben we de fietsen terug naar Patan gebracht en zijn we naar Durbar square gelopen. Het is heel mooi om zoveel tempels bij elkaar te zien.

Vrijdag zouden we eigenlijk met mijn schooltje mee gaan picknicken, maar Rob werd door een bedrijf uitgenodigd om n dag mee te kijken op hun boerderij. Omdat dit een unieke kans is om te zien hoe zoiets nu in Nepal gaat hebben we dit toegezegd. Helemaal in de heuvels hebben die mensen bouwplannen voor n grote kippen boerderij. Ik vond het wel gaaf om een x gezien te hebben. Achteraf bleek de picknick ook gecanceld te zijn, dus hebben we niks gemist.

En toen was daar alweer de laatste dag dat Rob hier was.. Op zaterdag heb ik m weer ui mogen (moeten) zwaaien op het vliegveld. We hebben zo'n super fijne tijd gehad samen dat ik het er wel moeilijk mee had.. Maar ik ben me er ook bewust van dat ik eigenlijk maar geluk heb dat het zo kan. Nog 2,5 maandjes en dan kan ik m weer zo veel knuffelen als ik maar wil! En met dat in mijn achterhoofd hoop ik morgen lekker te genieten van een picknick die wel door gaat!