Aan de slag!

Zo..het is alweer even geleden dat ik van me heb laten horen! Sinds mijn laatste verslag ben ik dus verschillende scholen gaan bezoeken. Pramilla, een klein meisje wat even oud is als ik en van alles voor de sponsorkinderen regelt, moest toch langs alle scholen om de sponsorkinderen hun kerstkaarten te laten schrijven aan de mensen die mogelijk maken dat ze naar school kunnen. Ik kon dus mooi mee om de verschillende scholen te zien en te helpen met het fotograferen van de kinderen.sommige scholen waren lekker dichtbij, maar andere waren heel ver weg. De ene dag moest ik me voorbereiden op een wandeltocht van minstens 1,5u omdat de bussen niet zouden rijden. Toen bleek dat ze toch reden, dus zaten we zo'n 20 minuten in de bus om daarna nog 20 minuten naar de school te lopen vanaf het eindstation van de bus. Echt in the middle of nowhere dus! Maar wel supermooi om te zien! De school stond op een heuvel en alleen een stuk of drie smalle steile wandelpaadjes leidden naar het schooltje toe. Kost wat moeite dus om te komen, maar dat was het ook waard! De school keek uit over een prachtig dal en de bergen die het dal afsluitten. Ik heb deze school dan ook persoonlijk uitgeroepen tot de school met het mooiste uitzicht ooit! Verder merk je ook wel dat hier heel veel armoede heerste. Iets minder dan een derde van de sponsorkinderen zaten op deze school en op school hingen nog steeds een boel kinderen rond in vieze oude kapotte kleren. De ouders van deze kinderen kunnen het zelf dus niet betalen en die kinderen moeten wachten op een sponsor of een ander wonder waardoor ze naar school zouden kunnen. Wel erg indrukwekkend dus en vooral een teken dat de stichting nog steeds aardig wat hulp kan gebruiken.
De dag erna wist ik niet eens dat ik weer naar een school zou gaan, dus had ik niks bij en kwam ik op slippertjes op het kantoor. Daar bleek dat we drie scholen zouden gaan bezoeken en de bussen deze keer niet reden! Dit had dus tot gevolg dat ik de hele dag in de brandende zo'n op m'n slippers over zandpaden gelopen heb, van school naar school, met een grote fles water in mijn handen. Dit was in principe nog goed te doen, tot de laatste school. Die zou dichtbij de andere school zijn, maar Pramilla was er zelf ook nog nooit geweest. We hebben minstens een half uur op een berg lopen zoeken voordat we m vonden. Eenmaal bij het schooltje, bleek dat ie al dicht was. Gelukkig hoefden we er geen kinderen te fotograferen, alleen maar een TLC (Temporary learning centre, noodgebouw voor scholen na de aardbeving) te voorzien van een banner waarop staat wie hieraan bijgedragen heeft. Alleen jammer voor de sponsorende school in Nederland dat er nu geen kinderen mee op de foto staan bij de TLC.
Sinds een week draai ik nu mee op een vaste school. De Chuni Devi primary school. Vanaf nu loop ik elke dag 20 minuten bergop naar de school, en rond twee uur zo'n kwartiertje bergaf naar het kantoor om andere dingen uit te werken. Het plan was dat ik de eerste week alleen zou observeren om een beeld te krijgen van het onderwijs hier en zou ik daarna alleen engelse lessem geven. Dit heeft echter maar een dag geduurd. De tweede dag was er namelijk een docent afwezig en werd mij gevraagd om de tijd met de leerlingen door te brengen. De eerste les was dat nog een kletspraatje over de verschillen in religie, maar ik wilde ze al snel iets bijbrengen. Sindsdien krijg ik last minute te horen welke groep ik krijg, vraag ik hen ter plekke welk vak en welke stof ze eigenlijk zouden moeten hebben, en improviseer ik maar wat. Dat leidt vooral tot hele leuke kansen, omdat ik het doe met de instelling dat ze zonder mij helemaal niks zouden leren en omdat ik ter plekke mij creativiteit aanspreek. Zo heb ik de leerlingen al doosjes laten maken wanneer ze het over de totale oppervlakte van een kubus/balk hebben en heb ik een andere groep bingo laten doen met sommen. Ik kon namelijk niks met het Nepalese wiskundeboek, ze wilden een spelletje doen en zo hebben ze allerlei sommen tot aan kwadraten en wortels toe mooi spelenderwijs geoefend. Mijn plan om de Engelse lessen te verbeteren moet nog vorm krijgen. Ik ben in mijn hoofd al bezig met van alles, maar ik ben nog niet aan de uitwerking toegekomen. Sinds kort is hier namelijk ook een groep architectuurstudenten uit Londen om projecten uit te voeren en daar ben ik ook bij betrokken. Het is echt een super gezellige groep en ze hebben nu een rusthuisje gemaakt langs een drukke, zware route om de mensen samen te laten komen en op een comfortabele manier uit te laten rusten. Sinds gisteren is hij af en hij is echt gaaf geworden! Ik denk dat sommigen vandaag nog de schommel erbij afmaken, want het grootste deel van de groep vertrekt morgen weer! Sommigen blijven nog twee weken en daar zal ik ook nog wel wat contact mee hebben.
Sinds gisteren zijn de vrije dagen weer ingegaan voor het tweede grootste festival van Nepal. Dat is al sinds maandag gaande, tot en met vrijdag. Elke dag wordt er iets geëerd (kraai, hond, koe, os/je eigen lichaam, je broer/zus), dus broertjes, ik verwacht morgen een kadootje van jullie, want dat is hier de traditie! Krijgen jullie mooi een tikka van mij!
Ik ga verder met het genieten van mijn vrije dagen en festival, tot later!